Huntenpop 2025 Ulft (Dru Cultuurfabriek, 23 augustus 2025)
Een week na Lowlands is het tijd voor een Achterhoekse reprise. Huntenpop bestaat inmiddels 36 jaar, begon ooit als een piepklein festivalletje waar kwalitatief hele goede en vaak nog onbekende acts kwamen. Sinds 2009 wordt het op het terrein van de Dru cultuurfabriek in Ulft gehouden en is de keuze qua muziek wat meer richting mainstream verschoven. Toch valt er in de kleinere tenten nog steeds veel moois te ontdekken. Het festival kenmerkt zich nog steeds door de Achterhoekse gezelligheid, wat wel maakt dat er duidelijk niet alleen echte muziekliefhebbers te vinden zijn. Ook hier is de diversiteit gegroeid en zijn er ook meer eettentjes, speciaalbierplekken, coverbands, is er dance te vinden, Henk Wijngaard en K3. De vrijdag staat vooral in het teken van coverbands, maar ook bijvoorbeeld de Dirty Daddies. De zaterdag is wat meer gericht op muzikale acts, waarbij ook de allerjongsten terecht kunnen. Die worden dan weer vaak door opa’s of oma’s opgehaald als de Bankzitters of Flemming af zijn gelopen.
Zelf komen we (Louis, Jan, Peter, Joyce, Rob, Ireen en ik) te laat binnen door de enorme rij van ongeveer een uur voor de ingang. Niet eerder meegemaakt en een beetje onverklaarbaar. We missen daardoor bijvoorbeeld Julian Sas. Een volgende organisatorische domper is dat het internetbereik er zo slecht is dat ik eerst mijn ticket nauwelijks terug kan vinden, en vervolgens is de onderlinge communicatie vrijwel onmogelijk. Dat is op een festival erg onhandig als je mensen terug wilt vinden. (ik dacht nog even: Hoe deden we dat dan in de jaren ’90? Maar toen was het nog zo klein dat je gewoon heel hard iemands naam riep).
De eerste act in een van de kleinere tenten die we zien is Diggeth. De loodzware logge “metal ’n roll” zoals ze het zelf noemen is wel lekker om er even in te komen, het zijn ook echt goede muzikanten met een eenvoudige maar vette en overtuigende show. Het blijkt dat de powertrio’s deze dag de hoofdmoot gaan vormen.
Want ook de volgende act is een trio: De Toy Dolls! Oude jaren ’80 helden van me, Nellie the Elephant pak ik er nog wel eens bij als ik een alternative DJ set mag draaien. Er is weinig veranderd aan de puberale pretpunk en er wordt volop gepogood vanaf het eerste nummer. Nou is “weinig veranderd” bij mij geen zekere aanbeveling. Hoewel ik het heel leuk vind om ze te zien, vervliegt de lol ook weer snel en heb ik het eigenlijk ook wel weer gezien na een half uurtje. Achteraf had ik misschien nog beter kunnen switchen naar de Niemanders, die met een grote groep “nobodies” (asielzoekers) een gevarieerde muzikale show maken en door de rest van onze groep hoog gewaardeerd wordt. Het fan-dom had echter anders besloten…
Fan word ik misschien ook wel van alwéér een powertrio: Sonic Whip. Ook hier weer zeer energieke powerrock, met hier en daar lichte pop-invloeden. Het trio straalt een enorm zelfvertrouwen uit en blaast de kleine Catastrofe flink op. “denken jullie ook dat rock nog lang niet dood is?” vraagt zanger/gitarist Meryn Bevelander, voor hij let there be rock van AC/DC inzet. Goed en overtuigend optreden.
Het gaat naadloos door naar het volgende energieke powertrio (en we zijn er nog niet he?…), Ramkot uit Belgie (Gent). Had ik al wat langer willen zien, kwam er nooit van. Inmiddels ben ik een paar uur non-stop doorgestoomd, dus ik moet bekennen dat het licht eenzijdige dieet wat zwaar gaat vallen, maar desondanks is ook dit wel weer een erg goed optreden. Rockminnende en op de camping verblijvende zoon Martijn sluit ook al enthousiast even aan. De riffs zijn scherp, strak en swingend, de aparte, soms krijsende stem zet het allemaal nog even extra vet aan. Dit was een opzwepend optreden.
Vervolgens is het voor het eerst door naar de mainstage, waar even wat nostalgie wordt gevierd: Nena! Die is in ieder geval zo populair dat ver naar voren gaan niet lukt, en op een grote afstand beleef je een concert anders. Het komt ook allemaal net wat minder binnen. Muzikaal is het goed en spelen er toppers in de band, maar het is ook allemaal wel heel erg gelikt en wat voorspelbaar. 99 luftballons blijft natuurlijk een echte klassieker waar ik ook wel even door mee wordt gesleurd, maar heel indrukwekkend vond ik dit niet zo. Inmiddels is mijn telefoon leeg en wellicht mijn eigen batterij ook, dus misschien wordt het tijd voor een pauze meneer Timmers? Nou nee, want waar ik ook nog graag heen wil is Dool (en ik leer van frontmens Raven van Dorst dat je het gewoon op zijn Nederlands uitspreekt, niet “doel”). Schaar je het onder de metal? (waar ik op zich niet zo van ben). De look is wel die van een metal-band, lange haren, één been op de monitor, headbangen, gitaren (3!) regelmatig in de lucht. De sound is ook wel heftig en kamerbreed. Toch zit er meer variatie en harmonie in dan je bij een gemiddelde metalband verwacht. De vaak slepende akkoordenreeksen vind ik typisch, het is duister, melodieus, harmonieus en ja, hard! Maar ook heel erg goed, wat mij betreft zelfs het beste optreden van deze dag.
Pas hierna is het tijd voor een korte pauze, met Chef’s Special op de achtergrond (toch wel leuk, Amigo!) om nog even op adem te komen voor de laatste act van de dag. De keuze was: Claude, ACinDC of Money & the Man, het werd die laatste, want hé, een powertrio! Ik zag het voor ongeveer de helft, want er moest nog een uurtje terug worden gefietst (bij 11 graden…), maar ondanks dat het vandaag het zóveelste powertrio was, was ook dit wel weer van erg goede kwaliteit.
Huntenpop blijft een apart festival, met een combi van mainstream, muzikale ontdekkingen en gezelligheid. Afgezien van de lange rij en het zeer brakke internet was het toch opnieuw wel weer een erg leuke dag, waarbij ik een deel van de powertrio’s graag had omgeruild voor bijvoorbeeld iets meer soul, jazz of (vloeken in de Achterhoekse kerk) hip-hop.