Ga naar de inhoud

Damien Jurrado 2010

Damien Jurrado, Ekko Utrecht, 17 september 2010

Zondagavond een tweet van Aliette, van wie ik eerder “Sheets” van Damien Jurado kreeg, een heel mooi, depressief liedje (ja, dat kan, mooi depressief, echt): Hij komt dinsdagavond in Utrecht, zin om mee te gaan? Spontane ideeen die ook nog eens in de agenda passen, moet je koesteren, en zo kwamen wij die avond getweeen binnen in een werkelijk muisstil Ekko, waar voorprogramma Solo kennelijk iedereen in zijn ban had. De 2 nummers die we nog hoorden waren te weinig om daar echt een oordeel over te hebben. Na het ombouwen van het podium (lees: een nieuw flesje water op het wrakkige tafeltje naast het gammele stoeltje…) was er diezelfde muisstille concentratie op Damien Jurado’s vooral ingetogen werk. Ergens tussen de nummers door legde hij uit dat er te weinig geld was om een band mee op tournee te nemen, we moesten het echt met hem alleen en zijn gitaar doen. Dat maakte het optreden helaas ook wel een beetje eenvormig. De man maakt mooie liedjes, maar wel allemaal vrij zwaar en vol met smart. Wel leuk dat hij gaandeweg het optreden toch wel wat grapjes begon te maken, hoewel de mededeling dat hij aan voetballen dacht als hij zijn sombere boodschappen zong nou niet echt bijdroeg aan zijn geloofwaardigheid. (of zou hij dat speciaal voor mij hebben gezegd, ik word altijd somber als ik aan voetballen denk).

Hij heeft wel een mooie stem, vooral als hij even uithaalt. Van mij had hij dat wel wat vaker mogen doen. Verder was het concept duidelijk: Wat grofgebouwde, ietwat onhandig ogende man in rood houthakkershemd speelt op simpele akoestische gitaar zeer ingetogen, persoonlijke nummers. Illustratief was op het eind de keuze “depressief liedje” of “vrolijk liedje”, waarbij het vrolijke liedje won. Maar die viel voor mij meer in de categorie “iets minder depressief” met een zin als “waiting by the phone, rain’s falling down” in het refrein. Het was, kortom, een vrolijke avond, maar dat had meer met mijn gezelschap te maken dan met Damien. Want die vond ik eigenlijk toch een beetje tegenvallen (maar bij een volgende gelegenheid zeg ik uiteraard weer ja, hoe vaker je duikt hoe meer parels je uiteindelijk vindt)