Ga naar de inhoud

Huntenop 2012

Huntenpop, Dru Cultuurpark Ulft, 11 augustus 2012

De herinnering van de zaterdag van Huntenpop 2012 wordt vooral door de geur van kokos bepaald. Dat was het geurtje van de broodnodige zonnebrand die ik gelukkig van Annette kon lenen, die ik daar tegenkwam. Daar hebben we gelijk twee sterk medebepalende factoren voor het geslaagde karakter van Huntenpop. Zon, een bijna onmisbaar element voor een geslaagd festival. En ontmoetingen, op een nog redelijk klein en gezellig festival als Huntenpop nog mogelijk. En zo sta je ineens, nadat we Liquid Snow helaas misten, in het woeste gitaarriff-geweld van Shaking Godspeed al de eerste mensen tegen te komen. De conversaties moesten wachten tot de momenten tussendoor, die er in het begin van de programmering gelukkig wel waren. Shaking Godspeed klonk heerlijk, strakke, Led Zeppelin-achtige riffs, waarbij ik soms wel een beetje de echte liedjes miste. Die liedjes waren er volop bij Miss Montreal, erg goede zelfs, maar die vind ik uiteindelijk dan net weer wat te braaf klinken. Dus, was de conclusie, als Miss Montreal en Shaking Godspeed nou voor Huntenpop 2013 de handen eens ineenslaan? Ik zeg: Bingo!

Ruimte tussen de programmering was er dus, maar ook ruimte op het terrein. Al wordt het voller, met nu ook vooral in de avond sfeerbepalende kermisattracties, het terrein blijft lekker overzichtelijk. De tenten zijn helaas wel zo geplaatst dat acts elkaar qua geluid wel in de weg kunnen zitten. De didgeridoo en klankschalen-workshops tegenover de Veldhuntentent leken weinig kans van slagen te hebben, maar bleken tegen de stroom in keer op keer toch goedbezocht. Het Bontebrug-podium bleef ook gereserveerd voor de wat lichtere acts en singer/songwriters. Of het daar slaagde heb ik niet met eigen oren kunnen horen, wel via tevreden conclusies van andere festivalgangers.

Reel Big Fish en Hadrian’s wall hoorde ik ook slechts van afstand, op het gras in het zonnetje, daar viel me in ieder geval op dat ik een lekkere ska-cover van Aha’s Take on me voorbij hoorde komen.

Festivals bezoeken is ook keuzes maken. Zo moest ik kiezen uit twee favoriete bands in de programmering. Blood Red Shoes is wat donkerder, grimmiger en duisterder, daarom koos ik toch maar eerst voor de vette dampende rhythm & blues van Vintage Trouble om misschien later te switchen. Dat laatste is er niet meer van gekomen, want wat een supergoeie band is dat! Van het begin van het optreden, met nog maar 20 man publiek in de tent, tot het eind, met een redelijk volle en inmiddels superenthousisaste massa publiek, zweepte de band met vooral voorman Ty Taylor, vast een illegale nazaat van James Brown, de boel flink op. Een geweldige live-act met alle ingredienten: Goede looks, perfecte muzikanten, lekker felle show en topnummers. Kijken als je de kans krijgt!

Aansluitend was het genieten van zon en band op de Rabobankstage: Bellowhead. Ierse folk, een stuk traditioneler dan bands als the Pogues, Flogging Molly of Mumford & Sons. De aandacht voor gesprek & drank was op dat moment iets groter dan die voor de band, maar de credits voor het herkennen van de cover moet ik wel aan Jan geven, die in eerste instantie de Dijk herkende. Die uiteraard op hun beurt Amsterdam weer coverden van Jacques Brel.

De vreemde eend in de bijt van de programmering was Dope D.O.D. Hip-hop van het duistere soort, met dwarse, zwarte en sinistere beats. Niet slecht, maar met dit zonnige weer en met zo’n matig gevulde tent ook niet echt overtuigend.

Beter passend bij zo’n mooie festivaldag was Racoon. Een band waar Nederland best trots op mag zijn. Goeie liedjes, al een jaar of 15 van constante kwaliteit. Een vriendelijke uitstraling, wat gelijk ook de keerzijde is, want vriendelijk grenst wel dicht aan mak of tam. En daar neigde het wel soms naar. Neemt niet weg dat ik van een flink aantal nummers prima genoten heb.

In afwachting van de hoofdacht Triggerfinger was er nog de keuze tussen Lacuna Coil en Chrystal Fighters. De laatste begon energiek, maar het geluid viel wat tegen, we hebben niet meer dan twee nummers gehoord. Lacuna Coil klonk wat traditioneler, breed uitgesponnen metal waarin vleugjes Evanescence en Within Temptation terug te horen zijn. Toch boeide het te weinig om ons er van te weerhouden vast een plaatsje in de frontlinie bij Triggerfinger te bemachtigen. En dat bleek helemaal geen verkeerde keuze!

Denk aan de volgende situatie: Ga ergens liggen, met een paar ijzeren platen over je heen. Laat daar achtereenvolgens een bulldozer, een peloton vrachtwagens, een Leopard tank, de orkaan Katrina en de apocalyptische ruiters overheen denderen. Lekker man! Toch? Zo ongeveer ervaar je een concert van Triggerfinger. Een muur van geluid, maar dan wel eentje waarin poepstrak gespeeld wordt. Ongelooflijk dat een trio zo’n megablast kan veroorzaken! Hier kwam eindelijk alles bij elkaar. De riffs van Shaking Godspeed. De performance van Vintage Trouble. De liedjes van Miss Montreal. De keiharde beats van Dope D.O.D. De feestzin van Reel Big Fish. Kortom; De culminatie van Huntenpop. Heerlijk!

De keiharde beats van Faithless’ Sister Bliss, hebben ons nadien nog even vermaakt, maar de indruk van Triggerfinger was nog alomtegenwoordig. Een hele, hele waardige afsluiter van wederom een hele, hele waardige Huntenpop 2012.