Dag 1
Na een week met oplopende temperaturen voelt het opzetten van ons basiskamp bij camping Eurocamp (2 km naast het Lowlandsterrein) bij 28 graden als vakantie! Martijn, Bas, Claartje, Jildou en Jessica zijn de bouwers, en ondergetekende blijkt al snel de ongeduldige die om 12 uur écht wil vertrekken om niks van CMAT te missen. Een beetje voor de rest uit zijn het Martijn en ik die vertrekken (Martijn ook om Wodan Boys te zien). En het mag een historisch wonder heten, maar deze keer ben ik daadwerkelijk op tijd voor de geplande eerste act: met het fantastische openingsnummer “The Jamie Oliver Petrol Station” stap ik de Heineken binnen. Een innemend, energiek, leuk en eigenzinnig optreden volgt. Ciara Mary-Alice Thompson is het type prettig gestoord: ze doet haar ding, geeft fat-shamers en queer-haters een stevige veeg uit de pan en maakt verrekt leuke liedjes die qua genre overal vandaan lijken te komen. Het publiek gaat er volledig in mee en ik vond het een gave opening van dit festival.
Qua prettig toegankelijke muziek is de stap naar Goldkimono een logische. Minder politiek beladen en iets minder “weird”, maar wel lekker dansbaar. Een prima optreden voor het prille begin van Lowlands.
Daarna moet er gekozen worden tussen Obongjayar en Deadletter. Ik kies voor de laatste en hoor een hele goede band die post-punk brengt met funky accenten en een saxofoon. Maar ik mis energie en dat echte festivalgevoel, en besluit halverwege te switchen naar Obongjayar – waar dat festivalgevoel meer dan voldoende aanwezig is. Dat optreden stuitert en swingt, er staat een absolute podiumpersoonlijkheid, en ik heb eigenlijk spijt van mijn oorspronkelijke keuze. Festivallife…
Na een noodzakelijke pauze belanden we bij Amaarae, wat ronduit tegenvalt. In de megagrote Bravo is het geluid matig, en zien we een energieke zangeres zingen en rappen met een band, op een verder groot maar vooral leeg podium. Dat vind ik al een minpunt, en dan is het geluid óók nog eens slecht. Weinig sprankeling dus, en ik ben er al snel weer weg.
Om solidariteitsredenen zetten Jildou en ik onze London Grammar-weerstand opzij om Jessica te vergezellen naar de Alpha, om na een half uurtje te concluderen dat er qua mening weinig veranderd is. En hoewel we Bnnyhunna – die op dat moment in de Lima optreedt – al twee keer gezien hebben in het afgelopen jaar, gaan we tóch kijken. Terecht, want die eerdere optredens met drie man waren heel anders dan wat we nu horen op dit met zeven muzikanten gevulde podium. Dit is echt supergoed: swingend, melodieus en jazzy. De switch was terecht!
Ruim op tijd staan we relatief vooraan in de Alpha voor Queens of the Stone Age, inmiddels oude bekenden. Jaren terug zagen we hier al een ijzersterk optreden van ze, en ook deze keer maken ze de verwachtingen waar met een superstrakke set en uitstekend geluid. Frontman Josh Homme heeft er zin in en drummer Jon Theodore slaat de gitaarmuur op een fantastische manier aan flarden. Ze spelen een mooie mix van nieuwere en oude nummers. Homme loopt half zingend, half pratend na zijn crowdsurf door het publiek naar buiten, de weide toesprekend. Even ben ik bang dat ze afsluiten met het relatief slome “I Wanna Make It Witchu”, maar het wordt een mega-energiek “Song for the Deaf”, dat de Alpha in een moshpit verandert. Een waardig einde van een meer dan uitstekend optreden.
Het lukt niet meer om bij Arca te komen (niks gemist, hoorde ik later), maar het staartje van Warmduscher maakt dat ik denk: dáár had ik helemaal bij willen zijn! Ik kende al wat nummers van ze die ik goed vond, maar live is het een enorme punky bedoening. Lekker!
Samen met Martijn, en later ook Bas, zien we nog een flink stuk Tramhaus: zeer energiek, punky en “gewoon” Rotterdams, inclusief improvisatie vanwege een kapotte versterker. De bedoeling was om af te sluiten met Joy Orbison, een DJ-set die niet slecht is maar ook niet zo boeiend om naar te kijken. Dus besluiten we ruim na middernacht deze eerste Lowlandsdag te beëindigen. Zonnig, divers, nog niet echt een knáldag, en met CMAT en Queens of the Stone Age als hoogtepunt.
Dag 2
De dag die in het teken stond van Gado Gado, maar dat vond uiteindelijk pas zijn werkelijke eindronde tussen Vampire Weekend en Glintsal, die we überhaupt nooit bereikt hebben trouwens. Maar Gado Gado dan. We dachten het toch écht te horen in het gospelchoir, waarmee we deze 2e Lowlandsdag starten. Een enorm vol podium in de Alpha, waar solisten als Berget Lewis, Shirma Rouse (de belangrijkste mensen achter dit koor) en Typhoon en Claude de solo’s mochten pakken. Enorm spetterend en vol soul, heel erg aanstekelijk. En in die galmende, uit volle borst gezongen gospelklanken meenden we soms de woorden gado gado te horen, het eten waarvan Jessica de dag ervoor had gezegd dat er zoveel lekkers te koop was op Lowlands, zélfs gado gado. Tussen dit moment en de écht gado gado gebeurde er nog veel meer.
Weval bijvoorbeeld. Al een paar keer eerder geweest en we vonden het eerste optreden destijds zó goed, dat we een paar maanden daarna bij een concert in Doornroosje nog een soort Lowlandsreunie bedacht hadden. Eerlijk gezegd was mijn verwachting daarom: Altijd leuk, maar ik ken de wat dromerige dance-klanken van ze waarschijnlijk wel. Dat bleek een onderschatting, want ze zijn inmiddels echt wel doorontwikkeld. Wat blijft is de af en toe dromerige zang en de kenmerkende licht omfloerste klanken en beats. Maar het is allemaal wel doorontwikkeld. Intenser, harmonieus soms echt vernieuwend, en heel erg organisch klinkend. De vergelijking met Moderat drong zich af en toe op en dat is wat mij betreft een groot compliment. Het grote nieuws: Er komt een nieuw album aan en de tracks die we hoorden waren echt veelbelovend. Hoogtepunt al van deze dag.
Via La Lom in de Lima (waarvan ik later hoorde dat het echt heel leuk was, maar ik hoorde er net te weinig van) kwam ik bij Squid terecht. Wetend dat ik daar voortijdig weg zou moeten om op tijd bij favoriet Vampire Weekend te kunnen zijn. Daar heb ik geen spijt van gehad, maar toch: Wat klonk dit fantastisch goed! Als je hun muziek als opname hoort vind ik het soms heel goed, maar ook soms wat ongemakkelijk en ontoegankelijk klinken. Live is dat een verhaal apart. Het is intens, technisch gezien heel muzikaal, enorm ritmisch en erg inventief. Ik was er echt graag langer bij gebleven, maar de afspraak was om bij Vampire Weekend op tijd te zijn om echt vooraan in de Alpha te staan. December 2024 traden ze op in Afas live, wat mij betreft samen met Tool destijds het beste concert van dat jaar. Nu stelde ik me meer in van: leuk om ze nog eens te zien. Maar opnieuw werd ik volledig meegezogen in de show. Ondanks het feit dat je vooraan zo’n hoog podium de achterste helft helemaal niet goed meekrijgt (en dat was veel!). Gelukkig was er video. Wel sta je lekker dicht in de buurt van de frontmannen, waaronder uiteraard de charismatische Ezra Koenig. Alles wat ik in mijn eerdere recensie schreef kwam weer dubbel en dwars naar voren, inclusief het fantastische geluid waarin alle details tot zijn recht kwamen. Overdonderend goed, en alweer een hoogtepunt.
Er hadden helaas wat acts op het laatste moment afgezegd. Royel Otis had ik graag willen zien, werden vervangen door My Baby. Antony Szmierek had me ook erg leuk geleken, werd vervangen door Glintsal. Daar ken ik één nummer van, wat ik wel erg goed vind, dus na de gado gado (daar heb je ‘m! Derde hoogtepunt ;-)) was het de bedoeling om met Bas te kijken hoe het zou zijn. De X-ray naderend klonk het nogal rockend, en eenmaal binnen was het rockend in het kwadraat, met een stuiterende band, een stuiterend publiek, en de zekerheid dat dit níet Glintsal was. Want die bleek in de Lima te staan… Bij het verlaten van de tent werden we dwingend teruggeroepen door Martijn met het appje: “Voor wie nog een feestje wil? South Arcade in X-ray!” Dat haalde ons over om toch maar de tent in te duiken, net op tijd om Martijn’s bril in de handen gedrukt te krijgen waarna hij zich in een razend rondkolkende moshpit stortte. Dit was een perfect voorbeeld van: Absoluut niet gepland, maar wat een leuk moment bij een erg leuke band!
Bij mijn favorieten stond het optreden van FKA Twigs. Haar album Eusexua vind ik een van de betere van dit jaar en ik had het een en ander gelezen over de uitbundige choreografie bij haar show (van Nederlandse choreografen). Ik heb van begin tot eind ademloos zitten kijken en luisteren, volledig in de ban van de knallende subsonische beats, de door producer Koreless bedachte electronische soms ronde, maar vaak grimmige schurende electronische lagen, met daaroverheen de hoge, ijle stem van FKA Twigs. Maar het is vooral de waanzinnige, heftige, sensuele, intense dans, waar het hele podium door in beslag wordt genomen, die het zo schitterend maakt. De kleine kritiekpunten (playbackt ze nou echt? Die gitaar, die wordt niet eens bespeeld! Die klarinet is fake. Hello Amsterdam? (x 6)) kon ik vrij gemakkelijk negeren, wat niet voor de rest van het gezelschap gold, de meningen na afloop liepen zelden verder uiteen. Het was inderdaad misschien meer een heftig en goed ballet op muziek die ik heel goed vond, dan live muziek. Daar om is het qua categorie niet goed te vergelijken met de rest. Maar toch: Opnieuw een hoogtepunt!
Daarna had ik geen haast om bij Chappell Roan te komen, maar ik wilde ze wel nog heel graag zien. En bij het naderen van de Alpha hoorde ik al wel: Dit is redelijk poppy, maar wel met een x-factor van hier tot gunder. Bij de Alpha zelf was het ook visueel een spektakel, met een metershoog enorm fantasierijk sprookjeskasteel compleet met vliegende draken, bliksem, vuurwerk. De pop klonk regelmatig behoorlijk rockend. Wat ook wel een feest was, was om te zien hoe blij iedereen om ons heen was. Veel werd luidkeels meegezongen (het zijn liedjes die na één keer horen ook al blijven hangen) en ik zag mensen elkaar echt in de armen vallen na sommige liedjes. Hartverwarmende sfeer en ik vond het echt heel erg leuk om te horen en te zien. Pink pony club was de afsluiter, het zit nu nog in mijn hoofd.
De overgang naar the Dare, richting de afsluiting van deze dag, viel tegen. Het was er sowieso wel heel erg vol, maar er viel gewoon ook weinig te zien. Het klonk wel lekker, maar ik volgde Martijn’s plan om naar de alternatieve disco te gaan (DJ’s die beetje mijn eigen ding doen, alternatieve muziek draaien en mixen, zij het hier wel echt alleen gitaarmuziek). Dat was nog wel een gezellige afsluiting van een fantastische 2e Lowlandsdag met veel hoogtepunten.
Dag 3
Dag 3 begint frisjes, zelfs een kort moment van miezer vlaagt over, maar als we eenmaal het festivalterrein op zijn laat de zon zich toch snel ook weer zien. Kasper van der Laan hebben we niet gehaald, de dag vangt aan met Kofi Stone, een Londonse rapper die o.a. samenwerkte met Jacob Banks en Loyle Carner. Zijn beats zijn heel erg jazzy en zijn stijl is lekker relaxed, wat een prima start is op deze zondag. Ik zie het niet helemaal omdat ik het optreden van Black Country, New Road volledig wil zien, maar hoor achteraf dat het tot het eind erg goed was. Ik ga meer muziek van ‘m luisteren, een van de betere ontdekshows van deze LL-editie!
Black Country, New Road is eigenlijk ook ontdekken, ik zag ze een jaar of wat geleden, maar toen was het een heel andere band. Na het vertrek van hun frontman, hebben ze zich opnieuw moeten uitvinden. De overgang van De toegankelijke mellow hip-hop van Kofi Stone naar BC,NR is wel heel erg groot, want deze muziek valt wel in de categorie: Koppie er bij houden! Best moeilijke muziek, zeker omdat ik eigenlijk maar één nummer ken (Besties). Een deel van ons gezelschap vertrekt dan ook al snel, wat ik wel snap. Maar er zit voldoende muzikaliteit in om te blijven en dat leverde een meer dan prima optreden op. Moeilijk misschien, maar muzikaal, avontuurlijk, verrassend, creatief, en alleszins boeiend. Af en toe schitterende driestemmige samenzang, viool, harmonica, saxofoon, dwarsfluit, er wordt veel van instrument gewisseld en er wordt zeer duidelijk gemaakt waar de band voor staat (bassiste in shirt gemaakt van de Palestijnse vlag, toetsen omhangen met Palestijnse vlag en een oproep: laat je stem horen!). De muziek slaat regelmatig hoeken om die je niet verwacht. Maar het is wel één van de betere optredens van vandaag.
Daarna moest ik van Martijn en Bas naar Marc Rebillet, en bij het naar de Alpha toelopen valt me al snel op: Het publiek zit hier onder de helft van mijn leeftijd… Hij schijnt bekend te zijn van TikTok, Bas waarschuwde wel eerlijk: Iedere show wordt geimproviseerd, het kan fantastisch zijn of niet. Maar dit deed me werkelijk niets. Een blote hysterische Amerikaan die in zijn onderbroek zijn drumcomputers en synthesizers laat ontsporen, “Fuck Trump” brult, “Losers are the new cool” door de Alpha schalt. Laat ik het er maar op houden dat ik dit gewoon niet meer snap.
Ik probeer nog een stukje Still Woozy mee te pakken, maar zoals dat gaat op festivals lees ik in de app wanneer ik bij de Bravo aankom (dat is de andere kant van het immens grote festivalterrein) dat iedereen al weer naar de Alpha is, en zó kom ik dus aan 37.000 stappen op zo’n dag! Met de blaren op mijn voeten sta ik wel op tijd op een mooie plek bij Khruangbin, en die voeten krijgen even rust, omdat Khruangbin zeer relaxte muziek maakt. Een mooi gestileerd podium, gestileerde muzikanten (drummer, bassiste, gitarist) die gestileerd bewegen terwijl ze hun gestileerde muziek spelen. Het oogt wel heel erg mooi en het klinkt ook geweldig, eigenlijk hoor je continu een zwoele ritmetrack met een gitaarsolo van een uur. Toch denken we na een half uur: Het is wel héél gestileerd, en wordt het ook wel een tikje saai (ik kan ook nooit een heel Khruangbin-album achter elkaar horen). Dat biedt kansen om op tijd naar Lola Young te gaan (n de Bravo ja, wéér de andere kant van het terrein. Nondeju). Maar daar puilt de tent werkelijk zo uit dat het kansloos is. We pikken Martijn op uit de stuiterende Australische punk van the Chats en splitsen even later toch weer naar Molchat Doma (Martijn dan, ik had ’t ook wel willen zien, hij was achteraf enthousiast) en Fontaines DC (dat was tóch het optreden waar ik het meest naar uit keek). Kwamen de verwachtingen uit? Niet helemaal, verklap ik vast, maar een goed concert was het echt wel. Ook bij Fontaines DC mis ik bij ieder album bij een paar nummers de klik, waardoor ik wel eens denk: Had van die vier albums er drie gemaakt die samen volmaakt waren geweest. En die nummers die er van mij dan uit mochten, werden hier toch gespeeld. Met een sound die in het begin nog bijgesteld moest worden en waarbij ik de drumsound tot het eind te hard vond. Maar het was ook een optreden met energie, met een stuiterende Grian Chatten als frontman, met gave gitaargeluiden, met “Big”, “Televised Mind” “Boys in the better land”, “Jackie down the line”, “Favorite”, “In the modern world” en afsluiter “Starbuster” als favorieten. Dus ja, zeker een goed optreden, maar niet eentje die bij de hoogtepunten genoemd gaat worden.
Het was daarna niet meer gelukt om bij Chase & Status te komen, wat volgens Bas heel erg goed was, en Mk.Gee klonk interessant, maar ook weer zó ontoegenkelijk en duister, dat de concentratie het op dat moment even liet afweten.
Jamie XX sloot af in de Alpha, als vervanger van A$AP Rocky, en dat was een echt leuke afsluiter. In het begin oogde het meer als de zoveelste DJ-set, waarvan er naar mijn idee iets te veel zijn op Lowlands, maar favorieten Gosh (in een hele lekkere Acid-remix), Kill dem, Falling together, Treat each other right, Life en natuurlijk Baddy on the floor kwamen later in de set goed tot zijn recht. Wat mij betreft heel tof om hier mee af te sluiten, voer voor de beentjes, maar ook echt heel veel te beleven voor de oortjes, daar hou ik wel van.
Uiteraard ging Lowlands nog lang door, maar langzaamaan vonden we het welletjes. Bas hield het nog wat langer vol tot en met Hamdi, waar hij naar uitkeek en wat hij ook erg goed vond.
Ik kan er nog allerlei filosofisch over gaan zeggen, over de mix tussen oude muziek en nieuwe, tussen gitaren en electronica, tussen Marc Rebillet en echte muziek (ho, ouwe zak) maar dat wordt overal al genoeg gedaan. Het was opnieuw supertof, de muzikale snoepwinkel waar je als muziekfreak je ogen uitkijkt en je oren vertroetelt tot en met, waar je FOMO tot het uiterste getergd wordt en waar je gezelschap het zó gezellig en uitdagend maakt dat je bij allerlei acts komt waar je anders misschien nooit naar toe zou komen. Dus dankjewel Martijn, Bas, Claartje, Jildou en Jessica, this one’s for you!
Oh nee, dat riepen die artiesten.