Verandert Lowlands? Zo luidde de vraag in een groepsapp met muziekvrienden. Mijn antwoord was dat het moeilijk te zeggen is als je er met je neus bovenop staat (lees: bijna ieder jaar erbij bent). Ja, natuurlijk verandert het. Het muzikale landschap is nu eenmaal continu in verandering, de maatschappij is in verandering dus waarom zou Lowlands niet veranderen? Geleidelijk zijn de rockbands op de achtergrond gekomen, komen nieuwe ontwikkelingen naar voren, kom je zondagavond na 00.00 uur geen gitaar meer tegen. In een tijd waar de Jeugd van Tegenwoordig gevestigde orde geworden is (maar nog steeds de Alpha tot kookpunt weet te brengen), is het afwachten waar het volgende ontluikende zaadje te ontwaren valt die de grote nieuwe stroming gaat bepalen. Lowlands was altijd wel een mooi amalgaam van gevestigde grote kwaliteitsnamen en ontluikende zaadjes. Al heb ik nog geen aanwijzingen voor nieuwe richtingen gezien. Wel grote aanstormende talenten als Raye (in onze groepsapp omschreven als Amy Winehouse met meer soul en minder coke). Ik kwam binnen in een jazzy, zwoele sfeer waar haar krachtige en soulfulle stem heel goed overkwam, maar werd wel erg met mijn neus op de feiten van de generatiekloof gedrukt toen ze via Tik-Tok mega-populair bleek te zijn. Die hele luchtige pop-dance kant sprak me duidelijk minder aan, maar zo’n nummer als the Weekend (met Stormzy), jammie!
Lowlands 2023 dus. (Dit was nog maar de introductie. Ik probéér wel eens kort van stof te zijn, maar dat valt niet mee als je ergens enthousiast over bent) Het team bestond deze keer uit 3 leden van de familie Timmers + aanhang (Martijn, Bas, Claartje en ik) en Jildou en Jessica. En zo divers als het gezelschap was, zo divers waren ook de bezochte artiesten. De metalcore van Beartooth en de punk van Amy & the Sniffers waren bijvoorbeeld alleen aan Martijn besteed. Maar de geniale gitaargekte bij King Gizzard & the Lizard Wizard bekeken we met een groter groepje. Net als een paar jaar geleden weer overdonderend goed inclusief een complete heksenketel in het publiek, waar op een gegeven moment ook zonder aanwijzingen vanaf het podium ineens iedereen op de grond zat te roeien! Iets eerder vertrokken voor M83 maar met de intentie om dit of komend jaar met Martijn nog eens een heel concert te bezoeken. Fantastisch! M83 was ook goed, moest ik even inkomen, want véél gladder, bombastischer, maar ook wel erg goed, loepzuiver geproduceerde synthesizer soundscapes met dansritmes. Een echte performance.
Traditiegetrouw was iedereen weer veel te positief gestemd over de timing en dus mistten we vrijdag al o.a. S10. Die we later dan wel weer zagen opduiken bij Wende, wat ook een van de betere optredens was. Een intense voordracht, diepgaande teksten, maar ook moeiteloze integratie van modernere klanken uit hedendaagse popmuziek met soms evolutie van naar kleinkunst neigende liedjes tot bombastische dance in één en hetzelfde nummer. Echt wel een ervaring en dat vond de Heinekentent ook, het publiek was heel erg enthousiast (wat me bij een aantal andere optredens ook opviel). Het heel gevoelige, heel kleine, afsluitende liedje “Hou me vast” bleek na al die knallende emoties ook nog eens een echte tranentrekker. Binnenkort komt haar nieuwe album uit, benieuwd naar.
Waar we dan wel op tijd voor waren was Nusantara beat, in de Lima. Hele fijne muziek om er even in te komen. Leden van o.a. Altin Gün, Jungle by night en the Mysterons die hun meer Indonesische roots eerder met een heel erg goed optreden. De overgang naar de laatste helft van the Haunted Youth viel niet mee, hoewel de laatste twee nummers wel erg goed waren. Maar op het podium was nauwelijks iets te zien en ik vind de muziek wel héél erg teruggrijpen op de sound van de jaren ’80.
De verwachtingen rond Jessie Ware werden volledig ingelost in haar wervelende show waar heel erg zichtbaar was hoe ze er zelf ook van genoot. Strakke en funky disco-pop begeleid door dansers/achtergrondzangers in een heel erg soepele show. Dat laatste album is gewoon supergoed en dat is live nog meer fun om te horen.
Via stukjes Bicep, Cordae en Nothing But Thieves en patat mét, kwam ik met Bas bij Nia Archives terecht waar ik even moest wennen aan de setting (ze begon gewoon, beetje rommelig, bleek meer een DJ-set te zijn waar ze soms bij zong). Maar binnen 5 minuten zat ik daar wel in, hele lekkere opzwepende ritmes. Enige reden om er bij te vertrekken was dat ik ook met Bas Pusha T wilde meemaken (bedoeling was ook met Martijn Amyl & the Sniffers, maar dat heb ik niet gered). Pusha was heel erg goed, lekkere groove, maar ik schijn dan weer het lekkerste stuk te hebben gemist. Al is dat natuurlijk gewoon een van de festivalwetten: Waar je niet was, bleek het beste.
De reden om te vertrekken was simpel: Jildou en Jessica hadden een heel goed plekje vrij vooraan in de Alpha te hebben gereserveerd, voor Underworld. En dat moet je wel echt ondergaan, dus dat was een prima plek. Ouwetjes zijn het geworden, het debuutalbum is dan ook alweer bijna 30 jaar oud (en het waren ook nog eens laatbloeiers toen). Dat daarvan nog een paar vette krakers voorbijkwamen, was deel van de magie van dat optreden. Op Youtube scheen het statisch over te zijn gekomen, ik vond het zelf een van de betere optredens, heb er lekker van genoten, ondergedompeld in de soms monotoon doorknallende beats waar echter altijd van alles tussendoor gebeurt.
Omdat we Martijn nog even moesten oppikken bij John Coffey, keken we onze ogen uit: Het hele podium stond daar vol publiek! Was tekenend voor de gekte bij die band. Martijn had het mooi gevonden.
De zaterdag begon met wat pesterige buitjes, maar mij hoor je daar niet over, want het weer was verder echt fantastisch! Ik heb even de zeurende opa uitgehangen omdat ik zag dat we niet op tijd dreigden te komen voor Ezra Collective en dat wilde ik heel graag meemaken. Het bleef beperkt tot 10 minuten te laat, maar dat betekende ook: De tent inschuiven en meteen vol op aan! Dit was voor mij wel het meest lekkere, pakkende, spetterende, energiekste en swingende optreden. Ze kozen voor de meer opzwepende funky jazz om te spelen en hadden daar zelf ook zichtbaar erg veel lol in. Die energie komt wel over. Publieksparticipatie was volop (blazers en bassist de zaal in, danspits in het publiek, knielen en springen) en er hoorde ook nog een preek bij. Maar wel een mooie. Happiness is goed, Joy is beter, daar komt het op neer. Ik zat de rest van de dag vol met beiden.
Over 2e hoogtepunt van die dag, Wende, hadden we het al. L’imperatrice was ook erg lekker om te ondergaan, wel vrij gladjes en daardoor ook wat afstandelijk, maar echt we goed. Van Martijn ondertussen bericht dat Yungblud supergoed was.
Via een stukje woestijnrock van Bombino in de Lima (lekker, maar ook wel heel erg repetitief), waren we op tijd in de Bravo voor Britse rapper Loyle Carner weer een heel erg goed optreden bij een ook heel enthousiaste tent. Ontroerende performance, lekkere jazzy flow en als gratis afsluiter nog een mooi stukje spoken word.
Met de al eerdergenoemde King Gizzard was de zaterdag een topdag. Technoknaller Charlotte de Witte trok een groot deel van het publiek als afsluiter naar de Alpha, wij kozen voor de combi Coloray en Ineffekt, ook heel erg dansbaar en lekker. Tussendoor nog even met Martijn naar Punkimono geweest, een DJ-groep die punk, metal, emocore en meer soorten gitaarherrie echt als DJ aan elkaar mixt. Nog nooit zo gehoord, maar een enorme energie sprak eruit. Vind het daarbij wel jammer dat het allemaal maar korte fragmentjes blijven (1-2 minuten) maar het gaf wel sfeer en een meejoelend publiek. Uiteindelijk toch nog een klein eerste deel van de nacht dansend afgesloten bij Coloray (en Bas en Claartje bij ADF).
En zoals bij iedere aflevering van Lowlands kwam ook bij deze editie de onvermijdelijke derde en laatste dag. Met daarin de act waar minstens twee leden uit ons gezelschap halsreikend naar uitkeken: Moderat. Kunnen we kort over zijn: Was weer fantastisch! Muziek om te ondergaan, beats en klanken om tegenaan te leunen, om op te gaan liggen en mee te wiegen, om weggeslingerd te worden en als een elastiek weer teruggezwiept te worden. Om oplopende spanning bij te voelen, maar ook om hallelujaja! De handen omhoog te werpen en alle energie weer je lijf in te voelen komen. Allemaal begeleid door de bekende prachtige visuals. In de Bravo deed het me denken aan die hele mooie opname die ze in een groot metro-station in aanbouw hebben gemaakt. (https://www.youtube.com/live/yb7DxVuR0DU?feature=share) Het was gewoonweer ontzettend goed. Dat we daardoor hoofdact Billie Eilish voor het grootste deel mistten was jammer. We zagen een deel vanaf de overkant van de vijver en een deel achterin de Alpha, en het klonk toch wel erg goed (en zag er goed uit). Je ziet wel dat zij ook echt een geboren performer is, heeft het tot in de topjes van haar pinken in zich.
Vóór Moderat en Billie hebben we Tamino en Franc Moody nog gemist, maar wel verrassende electro-geluiden van PVA gehoord, de hierboven ontdekking van Raye gedaan, gekeken naar de aandoenlijk verlegen Alogte Oho & his sounds of Joy, de keiharde energie van Turnstile ondergaan (van buiten de Bravo, Martijn natuurlijk weer binnenin), en de verrassing van de sensuele stem, beats en uitstraling van Kelele ondergaan. Is groen een mooie kleur? Jazeker, dat is ‘t. Wat ik hiermee bedoel zal voor veel mensen een raadsel blijven, want het publiek bij haar optreden was wel heel erg bescheiden in aantal.
Ook deze nacht danstten we (gedeeltelijk) uit bij de drum’nbass van Dimension.
En toen werden we weer wakker in onze tenten (veilig op een camping twee kilometer van het terrein, waar de beats nog steeds tot ’s morgens vroeg hoorbaar waren) en konden we ons weer voorbereiden op het loslaten van al dit moois, al die bekende en nieuwe muziek, die vrije mini-maatschappij waar geen regels zijn voor hoe je er uitziet of hoe je je gedraagt (behalve de beperking: met respect & liefde). Terug de gewone wereld in, maar wel met heel veel nieuwe ideeën, zin en vooral: energie.