Het was natuurlijk helemaal niks. Ook al had ik 2 jaar uitgekeken naar weer eens een “echt” concert. Wat echt is? Staan! Dansen of op zijn minst lekker meebewegen. Een zaal vol mensen. Schreeuwen, joelen, fluiten, meegaan in het enthousiasme. Dat! Maar wat er dan zo tegen viel deze avond? Het ontbreken van vast concert-maatje Jildou! De laatste stuiptrekkingen van de corona-maatregelen werden ons fataal. De vereiste negatieve test-voor-toegang kon ze niet leveren, aangezien ze net 1-2 weken daarvoor Corona had gehad. En dus was ik het in m’n eentje die gewapend met een negatieve test dit fantastische concert van Caribou bezocht. Of nee, niet fantastisch, zeer matig. Alles wat matig. Zoals de geweldige lichtshow, mooi ondersteunend aan de expressie van de muziek, van ingetogen naar zeer uitbundig. Zoals bij de uitgesponnen versie van “Sun”, waar de synthesizers in het middenstuk écht even aan Tangerine Dream deden denken! Daar hadden ze zelf zichtbaar veel lol in. Caribou bestaat uit vier man, toetsen/zang, drum, gitaar en bas. En regelmatig twéé drummers, wat de nummers zo’n mooie losse vibe geeft. Het is en blijft dansbare elektronische muziek, het schuurt dicht tegen de dance aan, maar het oogt en voelt toch echt als een band. En dat is zó lekker! Of nee, natuurlijk niet, daar was niks aan. Het was allemaal flut he? De mooie, warme klanken, de roffelende percussie, de lekkere liedjes (want het zijn vaak echt liedjes). Het gevoel dat de tijd weg was, dat je lekker meedeinde in de muziek. Het was allemaal ontzettend raak, maar toch was het niks. Dus mooi niet dat ik ga zeggen dat ik er geweldig van genoten heb.