Verjaardagskadootje van Martijn, een concert! En niet zo maar eentje, voor het eerst weer na een dik jaar Corona-sluiting. Het was nog niet volop, want enerzijds dreigde er al weer een nieuwe gedeeltelijke lockdown door het stijgende aantal infecties. Maar ook werd nog de 1,5 meter aangehouden. Dat betekende een zaal gevuld met zitjes voor 2, met kaarsjes, op ruime afstand. Geen hele gunstige setting voor een harde rockband als Navarone. Maar de honger naar live muziek maakte veel goed. Al vanaf het begin waren Martijn en ik het er over eens: Heerlijk om muziek weer te vóelen, in je maag!
Het is inmiddels al weer 11 jaar geleden dat mijn mond voor het eerst openviel bij het toen nog voor mij onbekende Navarone. Daarna heb ik ze wel een aantal keren gezien. Dus de echte verrassing qua muziek is er al wel af. Waar ze het van moeten hebben is het hoge niveau van musiceren. Het is echt geweldig strak, al wordt een enkele vergissing bij het inzetten met de nodige losse humor opgevangen. De muziek is verbeten, de band en dan met name zanger Merijn van Haren is relaxed. Altijd weer een enorme troef trouwens, die hoge aangenaam uithalende stem van van Haren.
De band is ooit begonnen in het voorprogramma van Golden Earring, dus het eerbetoon “Another 45 miles to go” was op zijn plaats. Verder werd er vooral eigen werk gespeeld, waarbij de nadruk in het eerste deel op het zwaardere, lang uitgesponnen werk lag. Later kwamen de meer groovende funky nummers aan bod, wat ik meer wist te waarderen. Zanger Merijn spoorde het publiek dan ook aan om een nieuwe danssoort uit de Corona-tijd te laten evolueren, die waarbij je stil zit, maar je bovenlichaam lekker mee laat dansen. Langs dezelfde lijn mocht er ook officieel niet meegezongen worden, maar playbacken mocht wel!
Ondanks de muzikale prestaties en de mooie lichtshow, bleek het toch lastig om in zo’n zaal met zittende mensen de stemming er goed in te krijgen. Enthousiasme op het podium en in de zaal waren zeker merkbaar, maar het idee van een uitzinnige menigte staat er nogal ver vandaan. Honger maakt rauwe bonen zoet, dus mij hoor je niet klagen. Maar het smaakte vooralsnog vooral naar meer!