Sohn, 13 december 2025, Bitterzoet, Amsterdam (met Jildou)
Ik las een eerdere recensie terug van een van de vier vorige Sohn-concerten. Daar had ik het over een altaar, een hogepriester, loodzware beats, “lucht die geboetseerd wordt tot knisperende en druppelende percussieve geluiden en orchestrale synth-partijen die overal neerdwarrelen”. Vergeet dat allemaal maar voor dít verslag van Sohn in Bitterzoet, het kleine, intieme podium van Paradiso, in Amsterdam. Één (de laatste!) van de 9 optredens die voortvloeien uit Sohn’s drang om een keer een instrumentaal album te maken. Dat instrumentale album, Albadas, zal van Sohn niet alsnog een wereldster maken, daar is het te ingetogen en specifiek voor. Daar zal ook de keuze voor die hele kleine zaaltjes mee te maken hebben. Geen groots en meeslepend geluid deze keer dus, maar subtiele, zweverige, repetitieve electronische klanken. Één man, wat electronica, een piano en sobere belichting, waarbij iedereen muisstil was. Gelukkig zong hij ook regelmatig, want allemensen, wat heeft die man een mooie, ijle, indringende stem! Het zingen gebeurde bij nieuwe bewerkingen van nummers van de vorige albums, waarbij het ritme of de cadans van de vorige track vaak nog door bleef lopen, terwijl hij zelf vast de piano bespeelde. In zo’n klein zaaltje is er ook meer ruimte voor interactie, dat was ook heel anders dan de vorige optredens. Hilarische anecdote van de Londens/Weense Christopher Taylor dat het publiek bij vorige optredens haast niet durfde te klappen na de ingetogen stukken. Daarom liet hij zijn geluidsman maar op tijd “whoohoo!” roepen als het tijd was voor applaus.
Een ingetogen optreden dus, maar daarom niet minder indringend, al was het maar door die schitterende stem en de wolkerige muziek waar ik nog graag even verder op zweef.
