Elbow, Tuinen Paleis Soestijk, 10 juli 2025 (Royal Park Live)
Citaat van mijn laatste Elbow-concertrecensie: “Als ik binnenkort een kans krijg op een 9e keer, dan is mijn reactie óók voorspelbaar: Dan ga ik weer!”
Nog geen jaar na het Elbow-concert in Carré, kreeg ik die kans, weer op een speciale locatie: De tuinen van Paleis Soestdijk. Iedere zomer in de maand juli worden daar bijzondere concerten georganiseerd. De setting is al schitterend, met de zij-armen van Paleis Soestdijk die het podium koesterend omarmen, met het vallen van de avond ook nog eens verfraaid met mooie projecties. Het terrein is stijlvol aangekleed, rondom is een festival-achtige ambiance opgebouwd, waar af en toe twee manshoge papegaaien of giraffen door het publiek lopen. Een zeer aangenaam zonnetje met bijpassende fraaie luchten na zonsondergang viel niet te plannen, maar was er toch! Gezelschap van Henny, René, Karen, Sabine en Hugo was wel te plannen, en maakte het uiteraard helemaal af.
Novastar trapt af met een akoestische set (alleen piano of gitaar). Mooie liedjes, prima voor op de achtergrond. Er is ook een verrassingsact aangekondigd, dat blijkt Jonathan Jeremiah te zijn die met gitaar en zijn wondermooie stem, zeer Brits, het inmiddels samendrommende publiek vermaakt.
De hoofdact zelf start dan terwijl het podium volloopt (als ondersteuning staan er zes dames opzij opgesteld die beurtelings achtergrondzang, violen en een heel arsenaal aan blaasinstrumenten toevoegen aan de toch al volle sound van Elbow. Met als hoogtepunt de puntige blaasaccenten tijdens een van de beste nummers van de laatste jaren, Balu). Het is Elbow zoals we het kennen: Zoetgevooisd, warm, melancholisch, maar ook puntig, rockend, schurend en ook weer verrassend, doordat er altijd weer een paar minder bekende nummers van de eerste albums worden gekozen. Ook zijn er een stuk of vier nieuwe nummers te horen, die veelbelovend zijn voor een eventueel nieuw album. En uiteraard zijn er de hoogtepunten, waarvan ik the Birds met name wil noemen, wat blijft dat toch magistraal!
Het geluid is perfect. Goed qua volume, maar ook heel erg belanceerd, alle details zijn goed te horen. Het meezwaaien en zingen hoort uiteraard ook nu bij de reden waarvoor een Elbow-concert altijd leuk en hartverwarmend is, al is het gedoseerder dan ik eerder meemaakte. De milde grapjes en empathische intermezzo’s van Guy Garvey veranderen nooit en pakken het publiek ook nu weer in.
Als na ruim 1,5 uur het laatste nummer wordt aangekondigd, met de verzekering dat hierna niets of niemand ze meer zal vermurwen om terug te komen, blijkt dat gelukkig en zoals verwacht, niet waar: De toegift moet en zal “One day like this” zijn, de avond moet in samenzang en zwaaien eindigen.
Zo hoort dat bij Elbow.
En zo zal dat ook de 10e keer weer zijn als ik ze ga zien!